Solfeggio – część rzeczywista

Po kilku tekstach związanych z obalaniem mitów na temat strojenia instrumentów przenosimy się do innej, choć równie daleko sięgającej koncepcji. Wciąż będziemy mieć do czynienia z domniemaną praktyką leczenia częstotliwościami. Tym razem jednak mowa o solfeggio, „boskich wibracjach, które leczą”. Niekiedy wykorzystuje się też termin „częstotliwości solfeżowe”.

To połączenie może wydać się dziwne dla tych, którzy z tym terminem spotkali się w trakcie nauki muzyki. Solfeggio to bowiem nic innego niż włoskie określenie na solfeż, czyli naukę czytania nut głosem. Jak w takim razie od praktycznej metody nauczania muzyki przejść do boskich wibracji?

Źródło: Wikimedia Commons/Dźwięczne Bzdury.

432 Hz – prawdziwa historia

Uwaga: przeczytaj także wpis „Sekrety 432 Hz wyjaśnione” z 30 lipca 2019!

Różnorodność dźwięków wykorzystywanych do strojenia bardzo szkodzi muzyce. Ludzkie głosy przyprawia o tę niewygodę, że śpiewacy, dla których skomponowano arie w miejscu, gdzie ton jest wysoki, nie mogą uczynić z nich pożytku w miejscach, gdzie przyjęto strój niski i na odwrót. Z tego powodu wielkie nadzieje wiązane są z tym, że we wszystkich miejscach zostanie wprowadzona jedna obowiązująca wysokość strojenia.

Johann Joachim Quantz,
Essai d’une méthode pour apprendre à jouer de la flûte traversière (1752)

Każdy, kto korzysta z ładowarki do telefonu, nie ma wątpliwości, jak przydatne mogą być konwencje. Nieprzebrane bogactwo wtyczek powoduje, że zostawiwszy własny model w domu, poleganie na ładowarkach znajomych okazuje się przedsięwzięciem o wątpliwych fundamentach. Problem ten nie dotyczył Johanna Joachima Quantza (1697-1773), który był nadwornym flecistą Fryderyka II. Głowę jego zaprzątał bowiem inny kłopot: brak odpowiedniego standardu strojenia. Strapienie Quantza nie jest z kolei naszym strapieniem: w 1953 roku Międzynarodowa Organizacja Normalizacyjna (ISO) określiła, że jako standard strojenia dźwięku a₁ wyznaczone zostanie 440 Hz, czyli 440 wibracji na sekundę.